Jordi Cruijff, die net een akkoord had bereikt om terug te keren naar Ajax als CEO, zette de voetbalwereld op zijn kop met een besluit dat niemand had zien aankomen.

Nog vóór zijn officiële presentatie zou hij de clubleiding hebben opgedragen om vijf spelers onmiddellijk te verkopen tijdens de wintertransferperiode, een eis die insloeg als een bliksemschicht.

De woorden die aan Cruijff werden toegeschreven, waren ongekend hard voor iemand die nog maar net terugkeerde naar de Johan Cruijff ArenA.

Volgens bronnen binnen de club stelde hij zonder omwegen dat deze spelers “de club hebben geruïneerd” en dat hij niet van plan was dit ook maar één dag langer te tolereren.

Binnen Ajax, een club die historisch bekendstaat om rust, structuur en langetermijnvisie, zorgde deze uitspraak voor totale ontreddering. Medewerkers spraken over een sfeer van ongeloof, terwijl telefoons roodgloeiend stonden en spoedvergaderingen elkaar in hoog tempo opvolgden.

De grootste schok was echter voelbaar in de kleedkamer. Spelers die zich voorbereidden op de volgende training hoorden plotseling geruchten over een “zwarte lijst” die al circuleerde binnen de bestuurskamers. Sommigen zouden hun telefoons hebben gepakt in de hoop geruststellende berichten van zaakwaarnemers te ontvangen.

Volgens ingewijden werd de lijst met vijf namen vrijwel direct intern gedeeld. Hoewel de club officieel geen bevestiging gaf, lekte de informatie snel uit, wat de onrust alleen maar verder aanwakkerde. De angst om plotseling buiten de plannen te vallen, hing als een zware mist boven het team.

Cruijff, zoon van clublegende Johan Cruijff, keerde terug naar Ajax met een reputatie als hervormer. Tijdens eerdere functies bij andere clubs en bonden stond hij bekend om zijn compromisloze stijl en zijn bereidheid om pijnlijke beslissingen te nemen in het belang van een langetermijnvisie.

Binnen Ajax werd zijn komst gezien als een kans om orde op zaken te stellen na een periode van sportieve en bestuurlijke instabiliteit. Weinigen hadden echter verwacht dat hij zo snel en zo hard zou ingrijpen, nog voordat hij officieel zijn eerste werkdag had voltooid.

Bronnen dicht bij Cruijff suggereren dat hij al maandenlang diepgaande analyses had gemaakt van de sportieve en mentale staat van de selectie. Volgens diezelfde bronnen was hij tot de conclusie gekomen dat bepaalde spelers een negatieve invloed hadden op cultuur, discipline en prestaties.

De uitspraak over het “ruïneren” van de club werd door sommigen geïnterpreteerd als een bewuste strategie om een schokeffect te creëren. Cruijff zou duidelijk hebben willen maken dat het verleden voorbij is en dat er geen ruimte meer is voor halfslachtigheid of gebrek aan toewijding.

Niet iedereen binnen Ajax was het eens met deze aanpak. Enkele stafleden zouden hun zorgen hebben geuit over de impact op de groepsdynamiek en het risico dat waardevolle spelers in paniek zouden vertrekken, mogelijk onder hun marktwaarde.

Ondertussen begonnen media in binnen- en buitenland de situatie op de voet te volgen. Analisten spraken van een “ongekende machtsgreep” en vergeleken Cruijffs optreden met dat van een crisismanager die een bedrijf in nood overneemt en zonder aarzeling rigoureus saneert.

Supporters reageerden verdeeld. Een deel van de achterban prees de daadkracht en sprak van eindelijk iemand die durft op te ruimen. Anderen vrezen dat de harde toon haaks staat op de Ajax-filosofie van ontwikkeling, vertrouwen en bescherming van spelers.

In de kleedkamer zelf heerste vooral onzekerheid. Spelers die dachten veilig te zitten, begonnen zich af te vragen of hun prestaties voldoende waren. Jongere spelers keken angstig naar hun ervaren teamgenoten, onzeker over hoe de machtsverschuiving hun eigen toekomst zou beïnvloeden.

Zaakwaarnemers kwamen eveneens in beweging. Volgens meerdere bronnen werden er binnen enkele uren na het uitlekken van de lijst al informele gesprekken gevoerd met clubs uit binnen- en buitenland, uit voorzorg voor een mogelijk gedwongen vertrek.

Cruijff zelf hield zich ondertussen stil in het openbaar. Geen interviews, geen persverklaringen, alleen korte interne boodschappen waarin hij zou hebben benadrukt dat zijn beslissingen voortkomen uit “zorg voor de club en haar toekomst”.

Binnen de raad van commissarissen werd koortsachtig overlegd. Hoewel Cruijff brede bevoegdheden zou krijgen als CEO, werd duidelijk dat zijn eerste acties meteen de grenzen van die macht zouden testen. Toch leek er weinig animo om hem af te remmen.

De timing van het besluit, midden in het seizoen en vlak voor de winterstop, maakt de situatie extra explosief. Trainers moeten zich voorbereiden op wedstrijden terwijl ze mogelijk spelers verliezen die nog dagelijks op het trainingsveld staan.

Voor Ajax als organisatie markeert dit moment een duidelijk breekpunt. Het is niet langer business as usual; het is een signaal dat de club een nieuwe fase ingaat waarin reputatie en verleden geen bescherming meer bieden.

Historisch gezien heeft Ajax vaker radicale keuzes gemaakt, maar zelden met zulke harde bewoordingen en zulke directe consequenties. Dat uitgerekend een Cruijff deze lijn trekt, maakt het verhaal extra beladen.

De komende dagen zullen cruciaal zijn. Of de verkopen daadwerkelijk doorgaan, welke namen uiteindelijk vertrekken en hoe de selectie reageert, zal bepalend zijn voor de rest van het seizoen en mogelijk voor jaren daarna.

Wat vaststaat, is dat Jordi Cruijff met één beslissing en één uitspraak een aardbeving heeft veroorzaakt die nog lang zal nadreunen in Amsterdam. De kleedkamer is veranderd, de machtsverhoudingen zijn verschoven en Ajax staat opnieuw op een kruispunt.

Of deze harde reset zal leiden tot herstel en succes, of juist tot verdere onrust en verdeeldheid, zal pas later blijken. Voor nu is één ding zeker: bij Ajax is niets meer hetzelfde sinds de terugkeer van Jordi Cruijff.